Lichtelijk getikte mensen

Schrijfster Nicolien Mizee.
© Foto Merlin Daleman

Na het luisteren naar 'En toen kwam moeder met een mes' wilde ik nog wel meer over die gestoorde familie horen. In 'De halfbroer', een soort vervolg op de moeder met het mes, laat Nicolien Mizee de lezer/luisteraar opnieuw meeleven met haar (?) familie. Een echt verhaal is het eigenlijk niet het gaat overal en nergens naar toe, maar je blijft luisteren. Toen het was afgelopen had het van mij nog best een paar uur door mogen gaan.

NRC-recensie van Janet Luis, 8 mei 2015

Familie om bij te lachen en te huilen

De plot doet er hier niet wezenlijk toe. Mizee moet het vooral hebben van haar aanstekelijke stijl en woordkeuze: de tegendraadse observaties, de snedige dialogen, de soms onthutsend directe formuleringen. Marly verbaast zich erover dat de aantrekkelijke Rob niet allang tien andere vrouwen heeft. ‘Of zouden die aan vleeshaken op zolder hangen?’ denkt ze er dan naadloos achteraan. Een paar hoofdstukken verderop blijkt er iets mis te zijn met zijn hart, zodat er ingegrepen moet worden. Ik heb nooit eerder zo’n korte, zakelijke samenvatting van een open hart-operatie gelezen: ‘Ze lieten Rob vijf graden afkoelen, zaagden hem open, verlegden een aantal leidingen en warmden hem weer op.’ Mizee weet aan bijna alles een afstandelijke, licht onthechte toets mee te geven die enorm op de lachspieren werkt. Alleen al de gortdroge weergave van de parkeersessies met een huurauto maken het lezen van De halfbroer de moeite meer dan waard. Of de beschrijving van het interview met de opgeblazen schrijver Waldemar Prins, die geen kritiek duldt op zijn veel te gedetailleerde biografie over zekere Tolbert, ‘die je nog met geen stormram door de brievenbus zou krijgen.’