Luisterboeken van oktober

Door luisterboeken verveelvoudig ik m'n boekconsumptie met gemak....heerlijk. 

Deze 8 van oktober staan met een link naar een bespreking in de boekenkast.

Leonora in het ochtendlicht

“Leonora in the Morning Light”, 1940 by Max Ernst

Max Ernst, c. 1939

by Leonora Carrington

In de woonkamer staat Max' schaakbord nog steeds op het tafeltje bij de lege haard. Hun schilderijen hangen aan de muren; de twee werken die ze net voordat hij werd afgevoerd hadden afgemaakt. Nu dringt tot hem door dat ze elkaars pendant zijn, en ze lijken profetisch. Op het portret dat ze van hem heeft gemaakt is een bevroren land te zien. Hij draagt een jas van kastanjebruine veren en een vissenstaart die over het ijs sleept. Als hij snel genoeg beweegt, denkt hij, kan hij nog steeds ontsnappen. Hij kan vliegen of zwemmen, voordat het ijs zich vastklemt aan zijn staart, zijn veren verminkt. Waarom heeft hij het niet eerder gezien? Dat het schilderij oproept tot beweging, oproept tot plotselinge warmte om het ijs te laten smelten. Aan de muur ertegenover hangt zijn stuk, Leonora in het ochtendlicht, klein en complex. Hij wilde het perfect hebben en heeft er dagen aan gewerkt, bijna onophoudelijk, alsof ze elk moment zouden kunnen terugkomen en het van hem, van haar zouden kunnen afnemen. Het was zijn bedoeling geweest om naar blij te maken, maar ze zei dat het haar angst aanjoeg. Ze was alleen in een jungle. Een prachtige, mythische jungle, zei hij tegen haar.

Waarom dan het skeletje? Waarom de Minotaurus met zijn open bek?

Wat hij ook probeert te maken, er schemert altijd iets anders doorheen. Alleen is hij te stom om het te zien, om te beseffen wat het betekent. Maar zij wist het. Op een of andere manier weet ze het altijd.

Leonora in het ochtendlicht - Michaela Carter
'Max, juni 1940, Saint-Martin-D'ardèche, Frankrijk' p.187

Leonora Carrington in Greenwich Village, 1942.
Beeld bpk / Münchner Stadtmuseum

Familie Booth

Zo tegen driekwart van het boek ging het me pas echt boeien, Booth van Karen Joy Fowler. Toen de kinderen van het gezin volwassen waren, de Amerikaanse Burgeroorlog woedde en er toegeschreven werd naar de moord  door broerlief John Wilkes Booth op president Lincoln.

Strikt genomen gaat Fowlers roman trouwens niet over John Wilkes Booth, maar over het gezin Booth. Fowler begon haar boek vanuit een fascinatie voor de families van daders van grote schietpartijen. Hoe schuldig zouden die familieleden zich voelen, zouden ze ooit weer geaccepteerd worden in de maatschappij, zouden ze nog houden van degene van wie ze altijd hielden maar die nu een monster was gebleken? Toen moest Fowler aan John Wilkes Booth denken, van wie ze alleen wist dat die broers en zussen had gehad. Maar ze wilde geen boek alleen over hem schrijven, over iemand die zo vreselijk naar aandacht had gesnakt, met zo’n huiveringwekkend resultaat.

Booth is, dus, een familieroman. Dat is een bizar en radicaal idee: je denkt dat je een boek over een beruchte, waargebeurde moord in handen hebt, en dat is ook zo, maar intussen zit je gewoon een familieroman te lezen, een die zich in de negentiende eeuw afspeelt. NRC

Razend spannend en een page-turner zoals veelvuldig wordt beloofd gaat voor mij voor het grootste deel dus echt niet op. Toch doorgelezen, omdat er net met wat brokken informatie wordt gestrooid die ik wel wilde weten zoals bijvoorbeeld het Amerikaanse toneelleven in de negentiende eeuw. 

Van mij krijgt het boek op de schaal van 1 tot 10 een ruime 6. Tsja, steekt wat mager af tegen de 4,5 ster van De Volkskrant en de 5 ballen die in de NRC worden gegeven.

Een reis van vroeger naar later

De auteur schetst ons een boeiend beeld van de opvattingen over de tijd in de loop van de geschiedenis, met de nadruk evenwel op de huidige stand van zaken. Vooral in de laatste hoofdstukken komt daaraan heel wat wetenschap te pas, en hoewel hij gebruik maakt van leuke anekdotes, goede voorbeelden en vergelijkingen, en zijn verhaal verpakt in een levendige, eenvoudige taal, is vooral het gedeelte over de subatomaire partikels behoorlijk technisch. Toch blijft het betoog niet alleen geloofwaardig en bevattelijk, maar vooral zeer leerrijk, ook als men niet alles echt helemaal doorgrondt, of zomaar als parate kennis kan opslaan. Karel D’huyvetters - Humanistisch Verbond België

En dat alles niet helemaal doorgronden, klopte voor mij veelvuldig bij het lezen van "Tijd. Een reis van vroeger naar later" van Guido Tonelli. Toch heb ik geen ogenblik overwogen om dan het leesbijltje er maar bij neer te gooien, er kwam nog zoveel voorbij dat me verwonderde en zeker geweldig leerrijk was. Een mooie reis door de tijd van het grote (nog grotere) heelal naar het kleinste deeltje dat bijna alweer ophoudt te bestaan voordat het er is. En dat laatste dan in het licht van het menselijke tijdsbesef en wat stelt dat nou helemaal voor?