Ranne Hovius schrijft in het Volkskrantartikel over 'Mamma's laatste omhelzing' het laatste boek van Frans de Waal:
Dat dieren beschikken over emoties die verwant zijn aan die van mensen wordt inmiddels vrij algemeen aanvaard. Hoewel De Waal wel erg graag en veelvuldig mag blijven uithalen naar degenen die al die jaren – en soms nog steeds – zo stom zijn geweest dat niet in te zien, heeft hij het pleit allang gewonnen. Wie nu nog wil volhouden dat het dieren aan intelligentie en emoties ontbreekt, heeft heel wat uit te leggen.
En hier is precies verteld waarom ik een stukje over de helft stop met het boek. De gewoonte van De Waal om steeds maar weer te blijven herhalen "wat zijn ze allemaal stom en wat heb ik het goed gezien" gaat me zo irriteren dat ik met tegenzin aan het luisteren ben. En wellicht komt het ook daardoor, dat luisteren, dwars doorlezen, overslaan is er niet bij.
Wel jammer toch, want hij vertelt ook veel leuks en herkenbaars. Maar zijn boodschap zowel positief als negatief is me helemaal duidelijk.
