Een wereld vol, een boek vol, in ieder geval geldt dat voor 'De Familie Wachtman' van Christiaan Alberdingk Thijm. Een verhaal over een roodharige spermadonor, die kostte wat het kost anoniem wil blijven, maar toch stiekem trots is op zijn vermeende nageslacht, dat op z'n minst meer 400 roodharigen groot is. Maar het gaat over meer, een vilein inkijkje in een universitaire vakgroep, recht op anonimiteit, onvervulde kinderwens, ongewenste sex op een toneelacademie en een zweem thillerachtige spanning. En op het eind blijmakende veerkracht! Nou, dat was het wel, fijn geluisterd dus naar de prettig voorleesstem van Roeland Fernhout.
Judith Eiselin schreef in NRC onder andere dit over het boek:
Er zit veel uitstel in deze roman, terwijl het verhaal juist vlot, chronologisch, rechttoe-rechtaan verteld wordt. De lezer vraagt zich af en toe af waarom Alberdingk Thijm, die zelf naast schrijver ook jurist is, de boel zo oprekt, waar alles van meet af aan zo duidelijk lijkt. Natuurlijk ga je prakkiseren over de kwesties waarover de personages zich zo opwinden. En er zit ook een #metoo-lijntje in de roman, dat te denken geeft. Toch ga je je haast een beetje vervelen, totdat gelukkig blijkt dat niet alleen de aannames van Philip Wachtman, maar ook die van jezelf, in het geheel niet kloppen. In het laatste spannende deel van de roman valt alles op z’n plek, een heel andere plek dan voorzien.
Alberdingk Thijm schrijft adequaat proza, niet meer en niet minder, hij weet hoe je een verhaal opbouwt, in de trant van Kochs Het diner. De familie Wachtman is daarmee een conventioneel lekker boek. Voor de stijl hoef je deze roman niet te lezen, al valt een enkel zinnetje, een kleine vergelijking, prettig op. ‘Zijn mond valt open’, staat ergens, ‘het is alsof hij een poes hoort praten.’ En poezen, tja, die spreken de waarheid, zo blijkt vervolgens. Af en toe schrijft Alberdingk Thijm droogweg een hele vakgroepvergadering uit, wat de roman lucht en humor verleent.
