Ik heb geluisterd naar 'Naar Lillehammer' gelezen en geschreven door Vonne van der Meer. En ik vond het mooi en invoelbaar. Ook de bedaarde rustige manier van voorlezen van de schrijfster gaf het verhaal de juiste sfeer waarin ik me makkelijk liet meevoeren.
Marja Pruis schrijft in haar recensie getiteld 'Moederdier' in De Groene:
Met Naar Lillehammer schreef Van der Meer een van haar meest spannende romans. Die spanning zit ’m op het verhalende niveau, maar ook in alles wat daaronder schuilgaat: een soepele, niet-nadrukkelijke meditatie over beweegredenen. Geconfronteerd met de rechtstreekse vragen van een vrouw met een volkomen andere achtergrond (‘Heb je het wel eens voor geld gedaan?’) komt Cécile tot een verrassend, en niet per se aangenaam, zelfinzicht.
Op een aangrijpende manier gaat dit boek over jaloezie. Jaloezie op het lichaam van een andere vrouw, jaloezie op haar moederschap. Destijds zag Cécile een bewerking van Othello in de schouwburg, en noteerde bij thuiskomst dit zinnetje in haar dagboek: ‘Een jaloers mens heeft geen reden nodig voor zijn jaloezie.’ Het ‘geen reden’ onder-streepte ze dik. Toen nog was het de bezitterigheid van haar man die haar parten speelde, zijn naspeuringen die haar verstikten. Maar welk monster, welk ‘gulzig allesverslindend moederdier’ gaat in haarzelf schuil? Lang leve de zelfkennis, maar ‘deze kaaiman’ had ze misschien liever niet leren kennen.
