Opstandige, naar anarchie lonkende ouderen, heerlijk zijn ze, ware voorbeelden. En het is echt geen trend van de laatste jaren', want Leonora Carrington schreef 'The hearing trumpet', vertaald als 'Een dove oude dame', eind jaren 50. Behalve opstandigheid heeft dit boek ook een oplopende portie surrealisme, dat ondanks alles, opgewekt eindigt aan het bijna einde van de wereld. Een verhaal om in onder te duiken, geen vraagtekens gewoon je mee laten nemen door de tweeënnegentigjarige Marian Leatherby.
DE HOOGBEJAARDE REVOLUTIE VOLGENS LEONORA CARRINGTON
Geen nette oude dame
ROMAN Ze sloot vriendschap met Dalí en Picasso, en begon een relatie met Max Ernst, ze maakte kunst. En ze schreef. Het beste boek van Leonora Carrington, een roman vol dolle plotwendingen, anarchie en diepere mystiek, is eindelijk naar het Nederlands vertaald.
En er valt véél absurde Engelse humor te genieten, Monty Python zou er sketches uit kunnen distilleren. ‘Ik eet nooit vlees, omdat ik het niet juist vind om dieren van het leven te beroven als ze toch al zo moeilijk te kauwen zijn’, declameert de gebitloze Marian. Als ze haar angsten uit over de toestanden in het tehuis sust vriendin Carmella: ‘Je enige zorg is dus, voorzover ik zie, het feit dat je elk ogenblik vermoord kunt worden, met opzet of per ongeluk, en vanuit jouw perspectief komt dat zowat op hetzelfde neer.’
Een heerlijk boekje dus, voor wie afstand kan doen van het verlangen naar een conventioneel verhaal. Voor al wie zucht om vrijheid, en een verandering van perspectief. En voor wie nog liever ‘Zam Pollum, de Grote Bijenkoningin’ zou eren dan een bijbelse patriarch. ‘Al hebben we de vrijheid pas laat in het leven ontdekt, we vertikken het om haar ooit weer prijs te geven’, stelt Marian. Leve de hoogbejaarde revolutie dus. Laat de weerwolfkinderen en de wilde paarden los op Engelse landgoederen en in Mexicaanse steegjes. Carringtons sculpturen kijken toe en zegenen de chaos met fijne handjes.
De Standaard Verschenen op vrijdag 17 april 2020
