Bo van Houwelingen laat je in de Volkskrant de saaie nietszeggendheid van het boek even meeleven:
Als De Boer dan schrijft dat er ‘iets warms’ uitgaat van deze mensen, dat ze veel samen lachen, dat ze opgewekt en gelukkig zijn en dat hun ‘naïeve en vrolijke optimisme geen ruimte laat voor doemdenken’, moeten we dat maar voor waar aannemen, want overtuigende voorbeelden hiervan staan niet in dit boek. Dat de meeste leden uit de groep hun karikaturale beschrijving niet ontstijgen werkt niet mee. De mannen worden vooral getypeerd door hun lichaamsgeur (nadrukkelijk) en beharing (ook nadrukkelijk), de vrouwen blijven, op een beschrijving van hun borsten (spitse tietjes, uitzinnige voorgevel, nauwelijks waarneembare welvingen) na, nogal flets en zijn daardoor moeilijk uit elkaar te houden. Omdat de personages zo oppervlakkig zijn doen de scènes waarin zij voorkomen nogal willekeurig aan. Ralf ligt naakt te zonnen en geniet ‘enorm’ van de aanblik van zijn geslacht – oké. Wiebe (neushaar) vertelt Renate dat hij fantaseert over bondage – zal wel. Laurens trekt een mal rood jasje aan en danst met Douwe – moeten ze zelf weten. Maar waar hun idealisme vandaan komt, waarom ze zich zo aan hun strikte normen vastklampen, of ze weleens twijfels hebben: daarover niets.
Overigens zit ik al tot over m'n oren in het betere werk. Gisteravond begonnen in 'Jaguarman' van Raoul de Jong.