Het slotdeel van ‘De Cazalets’

En dat was deel 5 van de Cazalets Saga. Het voelt bijna vreemd dat dit het was voor mij en de familie Cazalet. In de Trouw-recensie schrijft Laura van Baars enorm raak over dit laatste deel, dat het niet het sterkste van de vijf is, dat de kinderen van de derde generatie nu wat te veel worden, maar ook dat het toch een prachtige afsluiting is van een geweldig werk.

‘Veranderingen’, dit vijfde deel, schreef Howard toen ze achter in de tachtig was. Het verlangen naar afronding beheerst dit boek, dat in 1953 speelt, helaas wel. De knappe compositie van de eerste vier delen laat Howard los: alle personages krijgen eigen hoofdstukjes waarin wordt toegewerkt naar een ietwat voorspelbaar einde. Howard blonk in de eerste delen uit in kinderconversaties en zielenroerselen van jongetjes die ertegen opzien om naar kostschool gestuurd te worden of meisjes die rouwen om een dode moeder of in de oorlog vermiste vader. Hoe het als kind voelt om een vriend te maken, of juist buitengesloten te worden: Howard weet er alles van. Maar als in ‘Veranderingen’ een nieuwe generatie kinderen komt logeren op Home Place en vergelijkbaar kinderleed ervaart als hun ouders in het eerste deel ‘Lichte jaren’, is dat wel ontroerend maar treedt er ook enige verveling op. Howard neemt iets te veel ruimte voor de achterkleinkinderen van William en Kitty Cazalet.