'Ze heeft haar moeders lach' van de Amerikaanse wetenschapsjournalist Carl Zimmer heeft als veelbelovend subtitel 'Het grote verhaal over erfelijkheid'. Maar het is te groot, teveel en te uitgesponnen. Het einde van het boek heb ik niet gehaald, voor die laatste twee hoofdstukken mis ik kennelijk het gen voor geduld.
Hans van Maanen schrijft in de Volkskrant:
Wetenschapsjournalist Carl Zimmer is er eens goed voor gaan zitten, voor ‘Het grote verhaal over erfelijkheid’. In Ze heeft haar moeders lach schuwt hij de zijpaden niet, waardoor het een ontmoedigend blok papier is geworden van een halve decimeter hoog – duidelijk geen gen voor zelfbeheersing, deze Zimmer. De rode draad van het boek is dat het in de genetica altijd net iets ingewikkelder in elkaar zit dan men tot dan toe dacht – de wetten van Mendel zijn breekbaar. Epigenetica, mozaïcisme, chimerisme, zelfzuchtige en springende genen: het kan Zimmer niet curieus genoeg. Maar het is te merken dat hij alléén bij de geleerden is langsgegaan.
Op de
Leesclub van Alles vertelt van Maanen verder.
