 |
| De familie in 1927: v.l.n.r. Monika, Michael, Golo, Katia, Thomas, Elisabeth, Erika en Klaus Mann |
De Britse diplomaat en schrijver Harold Nicolson spreekt in een recensie van ‘this amazing family’, en dat is een treffend oordeel van een buitenstaander. Maar het merkwaardige is dat de familie Mann zichzelf in (dag)boeken en brieven ook zo gaat noemen. Soms spreekt daar een lichte ironie uit, maar meestal toch treft het dat die zelffelicitatie volkomen ernstig wordt genomen. Elke vorm van bescheidenheid moet de Mann-clan vreemd zijn geweest; vader Thomas heet in huiselijke kring de Tovenaar, en bijna alle nazaten, misschien met uitzondering van de schrijver en historicus Golo Mann, gedragen zich als koningskinderen, voor wie uiteraard prerogatieven zijn weggelegd die gewone stervelingen ontberen. Ontelbaar zijn de bedelbrieven van de kinderen aan moeder Katia, ook wanneer ze al ruimschoots volwassen zijn. Er zijn altijd enorme hotelrekeningen die betaald moeten worden, onontbeerlijke zaken als ‘manchetknopen, een Arabisch tapijt, een leren vest en chique zakdoeken’ worden aangeschaft op rekening van vader en moeder. Wanneer de jongste zoon Michael als student een auto nodig heeft moet dat ook meteen een Bugatti zijn. Hij schrijft zijn moeder: ‘Als ik een motorfiets zou kopen, zou dat toch veel erger zijn.’ (De Groene Amsterdammer, Stephan Sanders, 16-8-2017)
Inderdaad een bijzonder gezin van de grote Duitse schrijver
(Buddenbrooks, De Toverberg, De dood in Venetië) Thomas Mann. Zes kinderen die als volwassenen min of meer talentvol zijn, maar ook altijd in de weer met drank en drugs, relaties en erotiek. Hun onderlinge verhoudingen komen samen bij moeder Katia, de manager van 'Company Mann'.
Het boek van
Tilmann Lahme, 'De familie Mann' heb ik met verbazing en vooral ook genoegen gelezen. De geschiedenis is zo geschreven dat meeleven en positie nemen in het gezin bijna onvermijdelijk is.
'De ‘amazing family’ van Thomas Mann op de snijtafel', NRC, Michiel Krielaars, 2 juni 2017
