De NRC-recencent Judith Eiselin vlakt heel sociaal wenselijk die complexiteit met een zinnetje weer af:
De volwassen Vanessa zit, vrij letterlijk, aan de grond, vastgeplakt in een koek van vieze afwas, meurende was en half opgegeten etenswaren. Weliswaar weet ze af en toe nog iets te maken van haar baantje in de lobby van een hotel, thuis is het een vunzige chaos, met haar schrijftalent en intelligentie gebeurt geen bal en ook in de liefde wordt het niets. Dat kan ook niet, want Vanessa heeft haar grote liefde naar eigen idee al beleefd. Al op haar vijftiende ontmoette ze de enige, de echte: haar leraar Engels van tweeënveertig. Dankzij deze Jacob Strane is ze voortijdig gestrand in het leven. Maar zo ziet zij dat niet of nauwelijks, 427 pagina’s lang.
De situatie van volwassen Vanessa zou terug te voeren zijn op haar verhouding met haar leraar. Dat staat voor mij helemaal niet vast. Ook zonder die relatie zou haar twintigerleven uitgelopen kunnen zijn op dat wat het is. Waarschijnlijk is het haar eigenzinnige karakter dat haar ook zonder Jacob Strane een wat rommelig leven laat leiden en waarom ook niet? Het 'media-perfect-leven-frame' dat bij voorbaat emoties en gevoelens die daar niet inpassen afkeurt, ze laat schijnen alsof ze niet waar zijn, excuses zouden zijn omdat er iets niet onder ogen wordt gezien, het wordt in dit boek allemaal op z'n kop gezet.