De Duivel en de Duistere Diepte, het nieuwe boek van Stuart Turton (bekend van De zevenvoudige dood van Evelyn Hardcastle). Een boek met een 17e-eeuws zeilschip in de hoofdrol, de Oost-Indiëvaarder de Saerdam op haar reis van Batavia naar Amsterdam. Maar noem het maar geen historische roman, daarvoor is er veel te veel fictie zoals de schrijver in het nawoord vertelt, hij houdt er sowieso niet zo van een boek in een hokje te plaatsen. Het verhaal is natuurlijk wel gedeeltelijk historisch en verder heel veel verzonnen, een detective, een thriller, een gothic, noem maar wat en je kan het aanwijzen.
Ik luisterde naar een door Marcel Jonker goed voorgelezen verhaal, dat sterk en direct spannend begon, maar daarna zo doorbuitelde van gebeurtenissen en intriges dat het gek genoeg soms inzakte. Maar toch het trok me mee tot in de duistere diepte.
The Devil and the Dark Water is all about narrative pleasure. In the service of its high-speed, self-aware twists and turns, characters often talk as if they know they’re in a book, and are either nudging a forgetful reader or winking at a complicit one. They’ll undergo heavy-gauge backstory additions to fit them for a reveal or for their next set of tasks and excitements; our idea of the character as we already know them will conflict for a page or two with their new demeanour, then succumb as our sympathies tilt to accommodate. This helps the author convey the emotional charge of each scene in a quick-and-dirty fashion. Before one crazed encounter has ended (a burning leper, say, haranguing a crowd on the docks), the next (the meet-angry of the detective’s assistant and the governor’s beautiful wife) has already begun.
The Guardian 2/10/20
