Een historisch jeugdboek

Laatst las ik over de "10%-regel". Geef een boek 10% van z'n omvang om je te overtuigen. Lukt dat niet, stop met lezen en begin een nieuw leesavontuur. Daar had ik me aan moeten houden. Nu met zo'n 50% gelezen en nog 8 uur te gaan, volgens m'n e-reader, pas ik het alsnog toe. Ik stop met 'De ommegang' van Jan van Aken.

In een vorige post somde ik een rits lovende recensies op. De enige die niet schreef dat het zo'n geweldig boek is, noemde ik niet. Die had ik wel gelezen, maar ach, het was de enige. De samenvatting waarmee Kees 't Hart in de Groene zijn recensie beëindigt is wat mij betreft adequaat en voor mij de afsluiting van dit leesreisje.

Jan van Aken schreef een historisch jeugdboek. De hoofdfiguur, een arts en kathedralenbouwer, gaat langzaam ten onder aan zijn megalomane ambities. Hij verstrikt zich in het waanbeeld dat veel kennis hem uiteindelijk aan de macht zal brengen. Dit interessante basisgegeven houdt het geheel bijeen. Zelfs begint hij erin te geloven via boekenkennis iedereen in zijn macht te kunnen krijgen. Hij onderneemt vele kleurrijke reizen, beleeft raadselachtige en vaak wel erg toevallige ontmoetingen. Er zijn gruwelijkheden, er zijn zang- en dansscènes, er wordt enorm gezopen. Vrouwen willen direct tussen de lakens of in het bos of aan zee: ‘Ze hield op tijd in en vlijde zich ruggelings in het mos om me te ontvangen. Over haar kreten hoefde ik me niet meer te schamen (…)’ Ketters worden verbrand, het Concilie van Konstanz dreigt mis te gaan en de hoofdfiguur gaat langzaam ten onder aan zijn veel te grote ambities.

Jan van Aken zelf noemt in een interviewreis met Jeroen Vullings (Vrij Nederland) de recensie van 't Hart nog specifiek.

Dat gedoe met sterren bij recensies vindt hij overigens belachelijk, maar het is wel erg lékker om er vijf te krijgen. Zelfs de recensenten die naar zijn idee weinig van De ommegang begrepen hebben, doordat ze kennelijk geringe historische kennis hebben, zijn positief. Nee, geen klagen, al overwoog hij Kees ’t Hart een brief te schrijven vanwege diens ‘wonderlijke’ recensie in de Groene.

 Update 22 december 2018

The joy of not finishing books: if you don't like it, don't read it

 

At some point it becomes a calculation of ego. When a book is finished it becomes a trophy. When it’s left half-finished it becomes an albatross. It occupies your mind like the tell-tale heart, mocking you, symbolising your failure.

But it doesn’t have to be like this. There’s a joy that comes from putting down a book that isn’t working for you. It’s a little expression of freedom and control. It’s like ending a stale relationship. It’s not your fault it didn’t work out. It’s not the book’s fault either. But it’s just not working for you. Sure, it’s sad to say goodbye but you tried and now possibility is once again at your fingertips.

The Guardian, James Colley, 30-11-2018