De schilder Willink heeft in zijn weergave van het park en de beelden een effect van verheviging toegepast.
Willink heeft elk spoor van plantengroei weggelaten; op de vijf grote doeken van hem die aan Bomarzo gewijd zijn, staan de sculpturen in een woestenij van barre rotsen, op een verschroeide aarde, waarboven zich de radioactieve wolken van een atoomontploffing verheffen. Door het ontbreken van groen, dat veranderende, beweeglijke element, en vooral ook door het haast fotografische procedé dat de schilder toepast, schijnen de beelden harder van substantie, scherper van omtrekken, opdringeriger, vreemder nog dan in werkelijkheid. Bomarzo is voor Willink voorwendsel geweest, heeft hem de bizarre vormen kant-en-klaar geleverd waarin hij eigen visioenen van verwording en wereldondergang kon projecteren.
Fragmentje uit het boek van Hella S. Haasse De tuinen van Bomarzo.
artikel Historiek met veel foto's
