Strikt genomen gaat Fowlers roman trouwens niet over John Wilkes Booth, maar over het gezin Booth. Fowler begon haar boek vanuit een fascinatie voor de families van daders van grote schietpartijen. Hoe schuldig zouden die familieleden zich voelen, zouden ze ooit weer geaccepteerd worden in de maatschappij, zouden ze nog houden van degene van wie ze altijd hielden maar die nu een monster was gebleken? Toen moest Fowler aan John Wilkes Booth denken, van wie ze alleen wist dat die broers en zussen had gehad. Maar ze wilde geen boek alleen over hem schrijven, over iemand die zo vreselijk naar aandacht had gesnakt, met zo’n huiveringwekkend resultaat.
Booth is, dus, een familieroman. Dat is een bizar en radicaal idee: je denkt dat je een boek over een beruchte, waargebeurde moord in handen hebt, en dat is ook zo, maar intussen zit je gewoon een familieroman te lezen, een die zich in de negentiende eeuw afspeelt. NRC
Razend spannend en een page-turner zoals veelvuldig wordt beloofd gaat voor mij voor het grootste deel dus echt niet op. Toch doorgelezen, omdat er net met wat brokken informatie wordt gestrooid die ik wel wilde weten zoals bijvoorbeeld het Amerikaanse toneelleven in de negentiende eeuw.
Van mij krijgt het boek op de schaal van 1 tot 10 een ruime 6. Tsja, steekt wat mager af tegen de 4,5 ster van De Volkskrant en de 5 ballen die in de NRC worden gegeven.
