Meesterverteller Pieter Waterdrinker neemt me in 'De rat van Amsterdam' met zijn verhalen in een verhaal mee en laat me dan ook niet meer los. Na 20 uur luisteren naar de fijne voorleesstem van Jeroen Tjepkema wil ik die rattenwereld eigenlijk helemaal nog niet uit, ik wil weten hoe nu verder.
In NRC schrijft Thomas de Veen er dit over:
Waterdrinker vertelt over de toestand van het continent in vele schakeringen (soms denk je aan Piketty, soms aan Baudet), zonder op een verhaallijntje of exotisch decortje meer of minder te kijken. En hij weeft alles samen tot een verhaal over de decennia van de ratten, van hen die de zwaktes, verborgen verlangens en angsten van anderen inzetten voor hun eigen gewin – of dat nu in een snackbar is, voor een dubbelhartige loterij, of als verhulde Kremlin-apologeet. Katz concludeert: ‘In de rattenwereld van de mens gaat het door de geschiedenis heen steeds weer om hetzelfde: bedenk een verhaal, verpak en verkoop het zodanig dat de massa erin gaat geloven.’ En Waterdrinker verkoopt zijn betoog smakelijk; met een geinig ‘trucje van Kafka’, met een best geslaagd corona-lijntje, met scènes in Miami, Kazan en Irkoetsk, met een frietzak op het omslag. Je koopt het.
