 |
| Foto Erik & Petra Hesmerg |
Alleen al voor het woord......rambunctious. Ik moest het opzoeken, het betekent onstuimig. 'Rambunctious Garden: Saving Nature in a Post-Wild World' van Emma Marris is zo'n 10 jaar geleden uitgegeven en vooral geconcentreerd op de VS (met uitstapjes naar de Oostvaardersplassen en Oost-Europa). Dus niet meer echt actueel, maar haar visie is onverminderd aansprekend en logisch. Ze ontkracht de mythe van de ongerepte natuur. Die is er niet meer en is er eigenlijk ook nooit geweest. Natuur is altijd in verandering en er bestaat geen balans. De massale invloed van de mensen op de natuur is een gegeven, evenals verhuizende planten en dieren. De natuur tot stilstand dwingen of zelfs een stap terug in de tijd laten maken is zinloos. Beter is het door te gaan met wat er is en wat er ontstaat en daar het mooiste en onstuimigste van te maken.
Uit een interview met Emma Marris op de site van 'American Society of Landscape Architects'
We have an expectation that ecosystems that look the most like they did in the past will be the most wild. But with climate change and all the other changes humans are making to planet Earth, keeping systems looking like they did in 1491 or 1770 or 1882 requires more and more management. Thus, if your definition of wild is that humans are not in control, the wildness of places like Yellowstone is declining even as their superficial appearance remains the same. Meanwhile, abandoned, marginal lands chock-a-block with exotic species, weed species and–occasionally–broken cars and appliances are some of the only truly unmanaged landscapes left. Here, species that humans moved around are adapting to the changing Earth and creating new ecosystems. Ecologists like to call these places “novel ecosystems,” but I think that undersells the fundamental dynamism of all ecosystems, which are all novel on one time scale or another. I like to call these places “the new wild” and I find them really exciting.
Artikel bij de foto:
