 |
| foto |
Vorig jaar luisterde ik naar 'De waarheid over de zaak Harry Quebert' van Joël Dicker en dat stemde me best enthousiast. Ik las al waarschuwingen dat m'n enthousiasme getemperd zou worden door 'Het mysterie van kamer 622'. In het begin van het boek dacht ik nog dat daar niks van klopte, ik vond het echt goed. Maar..........Dicker weet niet van ophouden, hij blijft verhaallijnen en tijden uit z'n hoge hoed toveren. Ik heb het afgeluisterd, vooruit ik wilde weten wat er nou was gebeurd, ook dat viel tegen.
Arjan Ribbens slaat in NRC de spijker op de kop:
Om een boek van bijna 600 pagina’s aan de gang te houden, komt Dicker met een enorm aantal, steeds onrealistischer verrassingen. Met personages die zich in kasten verstoppen en allerlei maskerades krijgt ‘Kamer 622’ geleidelijk iets van een klucht waar John lanting zich met zijn Theater van de Lach zich niet voor zou hebben gegeneerd.
