 |
| Elif Shafak @Zeynel Abidin |
Net als in haar eerdere romans laat Shafak een hele reeks thema’s de revue passeren, van klimaatcrisis tot de herpositionering van het niet-menselijke in onze wereld, van oorlog en herinnering tot migratie en homohaat, dit alles verweven in een intelligent in elkaar gestoken verhaal. En net als in haar eerdere boeken bevat het soms net een onsje symboliek te veel. Maar je vergeeft het haar: haar personages zijn net zo levendig als de migrerende vlinders en de wijze, sprekende vijgenboom. NRC
Zo wordt de recensie van 'Het eiland van de verdwenen bomen' van Elif Shafak afgesloten. Ik kan me er wel in vinden. Alhoewel ik daarbij ook vind dat alle thema's die de schrijfster perse aan bod wil laten komen het prachtige verhaal dat de kern van het boek vormt soms irritant ophoudt. En dat ik me tijdens het luisteren naar vertelster Beatrice van der Poel groen en geel kon ergeren aan de arrogante te alwetende vijgenboom, behalve helemaal aan het eind, toen heb ik haar veel vergeven.
