Careless in Red

De originele Engelse titel vind ik mooier en beter passen dan die van de Nederlandse vertaling 'In wankel evenwicht'. Het zestiende Inspecteur Lynley-mysterie van de Amerikaanse Elizabeth George.

Alhoewel dat wankele evenwicht ook een deel van het verhaal dekt. Want het gaat weer over veel. Rond één moord wordt een web van levensverhalen, familietragedies en liefdesgeschiedenissen gesponnen. Dat er aan het eind een draadje hier en daar blijft bungelen doet er voor mij niet toe.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik Havers en Lynley gelezen of gezien had. Nu heb ik bijna 24 uur kunnen luisteren naar een audioversie voorgelezen door niemand minder dan Dieuwertje Blok. Een prima ontspannen ervaring, het volgende verhaal staat al klaar. Maar nu eerst luisteren naar de eerste Poirot van Agatha Christie.

Kersenbloesems

Een boek als opeenstapeling van boeiende en bloeiende zaken dat is 'Sakura' van Naoko Abe. Fred Hendriks schrijft in zijn uitgebreide recensie in NRC 

Je hoeft niet geïnteresseerd te zijn in kersenbloesems om te genieten van het 430 pagina’s dikke boek over kersenbloesems dat onlangs verscheen. Sakura. Hoe een Engelsman de Japanse kersenbloesem redde van Naoko Abe is namelijk meer dan dat, véél meer. Ja, het gaat over de sierkers – sakura in het Japans. Maar het is ook een geschiedenis van Japan. Het is een biografie van de Britse botanicus Collingwood Ingram, de Engelsman uit de ondertitel. En dan zijn er af en toe nog de persoonlijke verhalen uit de familiegeschiedenis van de Japanse auteur. Ze heeft al die verhaallijnen kunstig met elkaar vervlochten tot een prachtig geheel.

Geen gen voor zelfbeheersing

'Ze heeft haar moeders lach' van de Amerikaanse wetenschapsjournalist Carl Zimmer heeft als veelbelovend subtitel 'Het grote verhaal over erfelijkheid'. Maar het is te groot, teveel en te uitgesponnen. Het einde van het boek heb ik niet gehaald, voor die laatste twee hoofdstukken mis ik kennelijk het gen voor geduld. Hans van Maanen schrijft in de Volkskrant:

Wetenschapsjournalist Carl Zimmer is er eens goed voor gaan zitten, voor ‘Het grote verhaal over erfelijkheid’. In Ze heeft haar moeders lach schuwt hij de zijpaden niet, waardoor het een ontmoedigend blok papier is geworden van een halve decimeter hoog – duidelijk geen gen voor zelfbeheersing, deze Zimmer. De rode draad van het boek is dat het in de ­genetica ­altijd net iets ingewikkelder in elkaar zit dan men tot dan toe dacht – de wetten van Mendel zijn breekbaar. Epigenetica, ­mozaïcisme, chimerisme, zelfzuchtige en springende genen: het kan Zimmer niet curieus genoeg. Maar het is te merken dat hij ­alléén bij de geleerden is langsgegaan.

Op de Leesclub van Alles vertelt van Maanen verder.

Japanse chins

Queen Alexandra, wife of King Edward VII, 

with her two dogs, circa 1903 by Talbot Hughes

Honden, die een tijdperk markeren. Ze bestaan echt, althans volgens de historische interpretatie van Naoke Abe, schrijfster van 'Sakura. Hoe een Engelsman de Japanse kersenbloesem redde'.

Het was ook het begin van een nieuw tijdperk voor Groot-Brittannië en de steeds welvarender wordende Verenigde Staten. De dood van koningin Victoria in januari 1901, na een regeringsperiode van bijna vierenzestig jaar, markeerde een historische scheidslijn tussen twee tijdvakken. Victoria had bijna veertig jaar om prins Albert gerouwd, dus toen haar oudste zoon, koning Edward vii, samen met koningin Alexandra en hun eigen roedel Japanse chins, naar Buckingham Palace verhuisde, klaarde de stemming in het land op.

Wat een heerlijk boek, ik ben pas op bladzijde 50 en verheug me op de rest.

Why don’t you swallow broken glass?

'Het glazen hotel' van Emily St. John Mandel  staat als vierde en voorlopig laatste boek geprogrammeerd in de lockdownleesclub van @NRCTwitLit. De beschrijving van het boek spreekt me aan, dus ik wil deze ronde nog een keer meedoen.
Nu heb ik het Engelstalige luisterboek gedownload................en ik heb het uit nog voor de #mandel echt van start is gegaan.
Wat een verhaal, wat een geweldige luisterbelevenis. Het boek heeft zoveel lagen, het gaat over fraude, leven in rijkdom, een parallele wereld, de dood en meer. Maar het gaat vooral over veerkracht. Ik zie die uitgedrukt in de centrale zin van de roman 'Why don’t you swallow broken glass?', neem je verlies en ga door, in een andere vorm, sterf desnoods, maar ga door.

De schrijfster over haar boek in een interview in The Guardian:

Ghostliness and hauntings permeate the novel. Would you describe it as a ghost story?Absolutely. It’s funny – I set out to write a book that was quite narrowly focused on the collapse and aftermath of a massive Ponzi scheme but by the end I’d written a ghost story wherein a Ponzi scheme was just one element. The truth is that I’d always wanted to write a ghost story. It’s a form that I love.

Reinvention and transformation are strong themes. It seems that for some characters it’s a strength, but for others a way to avoid reality and their own demons.Yes, I think that generally speaking a capacity for reinvention is wonderful. Often that can take the form of resilience when someone’s life is not going particularly well. To have the courage to do something completely different: I think that’s usually admirable. But sometimes that can just be an escape hatch.

Pachamama

Jeroen Windmeijer is met z'n vierde boek 'De offers' weg uit Leiden. Deze thriller speelt in de buurt van het Titicacameer in ­Bolivia. En alhoewel het nu ook een speurtocht is naar een moordenaar draait het toch allemaal weer om religie. Mij hoor je daar niet over klagen, want het is razend interessant om bijvoorbeeld over de dwarsverbinding te horen tussen de offerdood van Jezus en de mensenoffers in de religie van de oorspronkelijke Bolivianen. Vind ik het in betogen over natuur en milieu altijd zwaar irritant als over Moeder Aarde wordt gesproken in dit verhaal past het. Pachamama in Bolivia hoort erbij.

De voorlezer van het boek is Louis van Beek. Zijn wat gedragen stem past wel bij het verhaal. Helaas gebruikt hij een hoog wat zielig klinkend stemmetje als de vrouw in het verhaal spreekt. Bijna onvoorstelbaar dat niemand hem daarop gecorrigeerd heeft, het is volstrekt ongepast.

Schrijver Jeroen Windmeijer gebruikte zijn oude reisdagboeken als inspiratie

Parool, Marjolijn De Cocq, 26 augustus 2019

"De Nederlandse onderzoeksstudent Luc, die in De offers in de buurt van het Titicacameer in ­Bolivia betrokken raakt bij het onderzoek naar drie kindermoorden, is eigenlijk een beetje de jonge ­Jeroen Windmeijer zelf. De antropoloog Jan-Willem, die in De offers dagboeken bijhoudt, is hij óók."

Betekenisloosheid

'For the Love of God'
De schedel werd in 2007 ontworpen door de Britse kunstenaar Damien Hirst. Hij kocht de schedel in een winkel in Islington, Londen. Na onderzoek werd er gezegd dat het zeer waarschijnlijk een schedel is van een 35 jaar oude Europese man uit de 18e eeuw. De schedel is bezet met 8601 diamanten, waaronder een peervormige diamant op het voorhoofd van niet minder dan 52,4 karaat. De tanden zijn de originele tanden van de schedel. Voor de productie van het object kreeg Hirst hulp van ontwerper Jack du Rose en de juweliers van Bentley en Skinner in Londen.

 'Tussen vanitas en fetisj' 

uit de de bundel 'Kijken, proeven, denken' van Thijs Lijster

De neobarok staat voor het exces van het spektakel, de overdaad aan betekenis die uitmondt in betekenisloosheid. Damien Hirsts For the Love of God is het neobarokke tijdperk, met zijn warenfetisjisme en necrokapitalisme, samengevat in één indringend beeld.

Betekenisloosheid is de betekenis van de doodskop.

Het werk problematiseert de toekenning van betekenis en waarde in de huidige tijd, zoals kunstenaars van de barok dat deden voor hun tijd. For the Love of God is inderdaad een 'gimmick' maar wel een die rijk is aan betekenis, omdat het met evenveel kracht refereert aan de miljonairsfair als aan de leegheid ervan. De diamanten schedel staat kortom niet, zoals de critici beweerden, voor de armoede van de verbeelding, maar is veeleer de verbeelding van die armoede.